දික්කසාද බිරිඳගෙන් පළමු සැමියාට

හිරුත් මියගිය උදෑසන ඉඳ නුඹේ සෙනෙහස හිඟ   හිඟා
පස් වසක් මම බලා උන්නෙමි ජීවිතය වන තුරු     ලඟා
ඔබේ පාමුල මට උරුම වූ නිමක් නැති තැවුලන්    නිගා
අතැර අබිනික්මන් කලෙමි මම සතුට මට වන තුරු ලඟා

හදවතින් නොව නිඟාවෙන් නුඹ යදම් ලූ  පය බර වුනා
කැණි මඩල ගිනි වැදී ඇවිලී සිරි යහන අන් සතු වුනා
කඳුළු රැස් වැද පිපිගෙන ආ ලැම හසුන් මන් මත් වුනා
නුඹට තුරුළුව නුරා සුව විදී මීවිතට මම       පැරදුනා

තඹර විල මුකුලිතව ගියදා හිරු රැසින් මොන සැපය දෝ
තනි යහනෙ ඉකි ගසන කඳුලින් හැඟුම් දියවී  ගියාදෝ
සුරත් රතදර මිලින වී ගොස් සඳත් අවරට ගියාදෝ
මගේ සඳ ඔහු නැගී ආවිට අමාවක කොහි ගියාදෝ

උණු සුසුම් මැද නුරා බස් මැද  සෙනෙන් සිත පිරිමැද ඉතා
පිණි ඉසින විට තඹර පෙති මත ලෝකයම මම යැයි      සිතා
මගේ දෙඅදර  ඔහුට උරුමයි දුන්නු සඳ සෙනෙහස ගොතා
මතු මතුත් මම සසර සරනෙමි විඳින මේ සෙනෙහස පතා