ලොක්කයියා

ලොක්කයියා මගේ ජීවිතේට ආවේ කවදාදැයි මට හරි මතකයක් නැත...ඔහු මගේ දුර ඥාති සොයුරෙකි.මගේ ජීවිතේ එක්තරා යුගයකදී ඔහු මගේ ලෝකයේ ඉතා වැදගත් කොටසක් විය.

ඔහු සම්බන්ධ මගේ මුල්ම මතකය නම් මම කලක් පාසල් යාම සඳහා නැවතී සිටි මගේ මාමාගේ ගෙදර ඔහු මුලින්ම දුටු දවසයි...ඇත්තෙන්ම ඔහු ඒ පවුලේ ලොකු පුතා විය.ඔහු අපේ ලොක්කයියා වූයේ එබැවිනි.

එකල ඔහු කොට කලිසම් අඳින කුඩා කොළු පැංචෙක් විය.වයසක කිරිඅම්මලා සීයාලාගේ සමාගම හුරුව හිටි මං මේ අළුතින්  කඩාපාත් වූ ලෝකය ගැන වූ කුහුලෙන් යුක්තව  ලැජ්ජාවෙන් මට වඩා මාස කිහිපයක් වැඩිමහල් ඔහුගේ නැගණිය වෙත ඇලී සිටියේ ඇගේ කකුලේ එල්ලුනු කූඩැල්ලෙකු පරිද්දෙනි.

මා නවතා අම්මාත් තාත්තාත් පිටත්ව ගිය පසු මා මැද සාලයේ බිත්තියට හේත්තු වී බලා සිටියේ අසරනවය..මීට පෙර මේ ඥාතීන් සමග මගේ සමීප සම්බන්ධතාවයක් නොතිබූ බැවින් මම බෙහෙවින් බියපත්ව සිටියෙමි. එකම පිළිසරණ වූයේ කිරි අම්මාත් එහි සිටින බව දැන සිටීම පමණි.

එවිටය ඔහු මා දෙස බලා සුහදව සිනාසුනේ...ඉන් පසු දශක දෙකකට වඩා කල් ගෙවී ගොස් ඇත.ඒත් මගුලකට මරණයකට රැස් වූ  යම් නෑදෑ පිරිසක් මැද කිසිවෙකු ඔහු ගැන මතක් කල බව සිතන්න.එවිට මට තාමත් මැවෙන්නේ   කොට කලිසමක් ඇඳ සිනාසුනු ඒ කොළු ගැටයාය

.ඒ හිනාව අපහසුතා දුරු කරවන්නක් විය.මට ඒ වහල යට මුල් වතාවට සුවපහසු හැඟීමක්  දැනවීමට ඒ හිනාව සමත් විය.....

එතැන් පටන් වසර ගණනක් ගතවන තුරු ඔහු මගේ අයියා විය......උපදේශකයාද විය.

මම වාසනාවට හෝ අවාසනාවට ඔහුගේ නංගීගේ පාසලේ ඇගේම පන්තියට ඇතුලත් කරවනු ලැබීමි.තම නිවසට කඩා වැදී තම කාමරයටම රිංගා, තමන්ගේ අධිකාරී බලයට අභියෝග කරමින් සම අයිතිවාසිකම් ඉල්ලන මා දෙස ඇය බැළුවේ ළමා ඊර්ෂයාවකිනි.

එම නිසා ඇති වූ නිමක් නොවන රණ්ඩු සරුවල් වල සමාදාන විනිසුරු පදවිය ඔහුට හිමිවූයේ නිරායාසයෙනි.නිතර රණ්ඩු කරන ,පසුව සාමයෙන් ජල්තර වැඩ කරන අපි දෙන්නාම ඔහුට නොව මුළු පවුලටම  හිසරදයක් වන්නට ඇත.

අක්කාත් මාත් දෝර ගලන අනුකම්පාවෙන්  හා ආදරයෙන් මහ පාරේ සිට ගෙදරට උස්සාගෙන එන කෝටු කිතයි,හොරි වලින් මැක්කන්ගෙන් ,කිණිතුල්ලන්ගෙන් හැඩ වුන, ගඳ ගහන බළු පැටවු -පූස් පැටවු  අපි දෙදෙනා නින්දට ගිය පසු හොරෙන්ම පාරටම ගෙනගොස් දැමීමටත්, පසුව උදේට උන්ගේ අම්මා ඇවිත් උන්ව ගෙන ගිය අයුරු පිළිබඳ සවිස්තරාත්මක ගජබින්නාලංකාරයක් දෙසා බෑමටත් ඔහු සමත්ය.

මට වරක් කැල් එකකින් ඔහු කියා දුන් කතාව තාමත් මතකය

ඔන්න ගෑනු ළමයි හතර දෙනයි පිරිමි ළමයි හතර දෙනයි  චිත්‍රපටියක් බලන්න සිනමා හලකට ගියා

එයාල වාඩි වුනේ මෙහෙමයි

( “11110000“)

ඔන්න එකපාරටම ලයිට් ගියා...

( “-“ )

ඉතින් ඒකෙ වැඩ කරන කට්ටිය වොල්ට් 100 ක බැටරියක් ගෙනාවා

(“ 100“)

ඒත් නෑ..වොල්ට් 89ක බැටරියක් ගෙනාවා

(  “89“)

ඒත් නෑ...

අන්තිමට වොල්ට් 90ක බැටරියක් ගෙනාවා..

(“90“)

අන්තිමට ලයිට් ආවා ..එනකොට කට්ටිය හිටියෙ මෙහෙමයි....

(“10101010“)

මේ කතාව නොදන්න උදවිය කැල් එකකින් මේ ගැටළුව  විසඳල බලන්ඩෝ....................................

                    (11110000-1008990 = ____________)

මෙහි යටි අර්ථය පමණක් නොව වෝල්ට් යනු කුමක්දැයි වටහා ගන්නා වයසක ඔහුත් අක්කාත් මමත් යන අපි තුන්දෙනාම නොසිටියෙමු.

ඔහු උගත් නගරාසන්න ජනප්‍රිය පාසලේ  උන් වයසට වඩා පැහුණු ඇම්බැට්ටයෙක් ඒ කතාව ඔහුට කියාදෙන්නට ඇත.

නමුත් වටිනාම දෙය වූයේ එය නොවේ.එකල පරිගණකය ගැන අසාවත් නොසිටි රේඩියෝව දමා ගැනීමට වුව කාගේ හරි පිහිටක් ඉල්ලූ පුංචි මට කැල් එකක් යනු මැජික් යන්ත්‍රයක් විය...එබඳු  මැජික් යන්ත්‍රයක් මා එය කඩා බිඳ දමාවිය  යන සැකයකින් තොරව මට අතපත ගෑමට ඉඩ ලබාදීම මට මහත් අභිමානයක් විය..තුනේ පන්තියේදී මා හිතුවේ එහෙමය.

තවත් මතකයක් නම් ඔහු නේවාසිකාගාරයේ සිටිද්දී නැන්දා අත මාත් අක්කාත් වෙනුවෙන් එවූ බඹර දෙකයි.

සෘජුකොණාස්‍රාකාර කොටසක මුදුනේ ප්ලාස්ටික් උලක් තිබිණි. එහි ඇදිමට ලණුවක්ද තිබිණි.කරත්ත රෝදයක හැඩ ගත් එක එක ප්‍රමාණයේ ප්ලාස්ටික් රෝද තුනක් විය.ඉන් එකක් අර උලෙහි අමුණා ලණුව ඇද්ද විට රෝදය උඩින්ම පාවි යන  ඈතට   යයි.ඉන් අපි විනෝද වූ තරම්.එය බොහෝ කාලයක් මම අර පරිස්සමෙන් තබා ගතිමි.

කවදා කොතැනදී එය අහිමි වූයේදැයි මට මතකයක් නැත.නවාතැන් මාරු කරමින් තැනින් තැනට ගිය අහිගුන්ටික ජීවිතේදී කොහේ හෝ මම එය දමා එන්නට ඇත.නමුත් මට වටිනාම දෙය වූයේ ඔහුට මා මතක් වීමයි.ඔහුගේ නංගීට තෑග්ගක් ගනිද්දී  මා අමතක නොකිරීමයි.

ගෙට උඩහා ඕසෙට හැදුණු දං කැලයක් විය.අපි කොළු කෙලි රංචුව නිවාඩු දවසට ඊට කඩා පනින්නේ ෂොපින් කවර  සාක්කු වල පුරෝගෙනය...ඇති පදම් කා ලොකු ෂොපින් කවර වලත් දං පුරෝගෙන බැරි බැරි ගාතේ ගෙදර උස්සන් යන දං වලින් වැඩි හරියක් කවර වල කුණු වී යාම සාමාන්‍ය දෙයක් විය.වැඩිහිටියන් ඒවායේ රස නොබැළුඑවාම නොවේ.ඒත් සිරිතක් ලෙස අප දං කැලයෙන් එළියට එන්නේ ආන්තික උපයෝගීතාවයට පත්වූ පසුව බැවින් තවත් දං කෑමට පිරියක් අප තුල නොතිබීම එයට හේතු වන්නට ඇත.

ඔහු ක්‍රමාණුකූල පුද්ගලයෙක් වූ අතර එම රාමුව තුලට අක්කාත් මාත් එබ්බවීමට නොනවතින අරගලයක යෙදිනි.බත් කා නිමවූ පසු අපි අතින් බිමට  හැලෙන සියළු බත් ඇට එකතු කර කුණු කූඩයට දැමිය යුතු බව ඔහුගේ නියෝගය විය.දැන් විප්ලවකාරියක වුවත් එවකට ඉතා කීකරු, ළකුණු දමාගන්නා ආකාරයේ සුචරිතවාදී ළමයෙකු වූ අක්කා එම අණ හිස නමා පිලිගෙන අප්‍රමාදීව ක්‍රියාවේ යෙදවූවත් අද මෙන්ම එදත් සියළු නියෝග හා බල කිරීම් නුරුස්සන මා හැම විටම බැළුවේ ඉන් ලිස්සා යාමටයි.එය මාට්ටු වී දිනක් මම ඔහුගෙන් ගුටි කෑවෙමි.

මම එම නිවසින් වෙනත් තැනකට මාරුවූ පසු අප සම්බන්ධය අළුත් අවුරුදු දා හුවමාරු වන බුලත් අතකට සීමා විය.

නමුත් ඔවුන්ගේ උසස් පෙල විභාගය අවසානයේදී වරක් තවත් අයියලා දෙදෙනෙක් සමඟ සතියක පමණ අප නිවසේ නැවතී සිටියේය.

මම ගණිතයට දුර්වල බව ක්ෂණිකව හඳුනා ගත් ඔහු ඒ සතිය තුලදී මගේ ගණිත ගුරු පදවිය බාරගත් අතර ටොකු අනිමින් ගණන් කියාදුන් බවත්, ඔහුගෙන් ටොකු කෑමට බියෙන් පාසලේ ගණිත ගුරුවරයාගෙන් පවා අහගෙන ඔහු දුන් ගණන් හැඳු බව දැන්  නම් මතක් වන විට පවා ලොල් සහගතය.කෙසේ නමුත් ඉලක්කම් ඇලජික් මම දණ බඩ ගා,දත්මිටි කාගෙන ගණිතයට ලබා ගත් “සී“ එකට ඔහුගේද සුළු හෝ දායකත්වයක් ඇති බව මට අමතක කල නොහැක.

රට වට බැඳි රන් වැට රකින්නට ඔහු ගොස් සිටියදී ගත වුනු පහුගිය යුගය අපි හැමටම බියකරු විය....බියකරු පුවතක් සැලවුනු සැනින් මගේ ඇගිළි නිරායාසයෙන්ම ජංගමයා මත දුවන්නේ ඔහුගේ හෝ ඔහුගේ නැගනියගේ අංකය එබෙමිනි.ශාපලත් යුද්ධය බොහෝ අයට බොහෝ දේ අහිමි කලත් දෙවියන්ගේ පිහිටෙන් ඔහුව උදුරා ගැනීමට සමත් නොවීය.

කාලය ගෙවී ගොස් ,කුඩා උන් වැඩි හිටියන් වෙද්දී ,කාර්යය බහුල බවේ යදම් අප බැඳ දමද්දී, ඔහුගේ පවුල හා අප අතර යම් පමණක දුරස් වීමක් ඇතිවිය.ඒ අතරේ අපේ ජීවිතයට වඩා වටිනා යම් යම් පුද්ගලයන් ඇතුළු විය.

ඒ වටිනාකම් මැද බාල කල දුටු වටිනාකම් අදට වලංගු නොවන බව පසක් වූ අතර තව තවත් බන්ධන මැද  -ඉතා වටිනා සහ ඉතා වැදගත්- පරණ බන්ධන අගය රහිත බව දැණිනි.කාලය හා අවකාශය එකල මගේ ජීවිතයේ වැදගත් කොටස් වූ බොහෝ දෙනෙකු මගෙන් දුරස් කරනු ලැබීය.

මේ වන විට සැබවින්ම ඔවුන් උන්නද මලාදැයි මා නොදන්නා මුත් වැඩිමහල් සොහොයුරකුගේ රැකවරණය මේ යැයි මට පසක්කල, කොටකලිසමක් ඇඳ එදා සිනාසුනු පුංචි කොළුවා මගේ මතකයේ හැමදාම ජීවමානය.