සාලාව කොස්ගම භීෂණය-ජීවිතය උදෙසා ගමක් සමඟ දිව්වෙමි

අද ඉරිදායි.මගේ නිවාඩු දවස් දෙකින් එකක්.ඊයේ දවස බේත් ගෙනෙන්නට යාමෙන් වියදම් විය.මා රස්සාවට ගොස් හෙමබත්ව පැමිනෙන හැමදාම කුස්සියේ හැලි වලං සමඟ ඔට්ටු වන නෑනාට වේලක විවේකයක් දීමට සිතා රෑ ආහාර පිසීමේ වැඩ මුරය මම බාර ගතිමි.

අපේ ගෙදර කඩා දමා නැවත හදමින් පවතින බැවින් අපේ පවුලේ හතර දෙනාටත් ආහාර පිසුවේ මීටර් 02ක් පමණ පහලින් ඉදිකර තිබූ ඔවුන්ගේ ගෙදරය.

මම කුස්සියේ සිටියෙමි.වෑංජන ලිපේ තිබ්බා පමනි.කරන්ට් එක ගියේය.

හුටා....මං කීවෙමි..බත් එක රයිස් කුකර් එකේ ගහල හමාරයි.දැන් පිඹපන්කෝ ලිපට ** ඉරාගෙන...

10 දෙනෙකුට සෑහෙන්න තරම් බත් මුට්ටියක් ලිපේ ඉදවීම ඇඞෙන වැඩකි.

ඩෝං...

යකෝ වහින්නෙවත් නැතුව හෙන ගහනවනේ...

ඩෝං....ගල්බෝරද???

ඩෝං ඩෝං ඩෝං........ඩෝං ඩෝං...ඩෝං... යකාගෙ හෙන ගැහිල්ලක්නේ..

මං කෝකටත් කියා මිදුල පැත්තට හොස්ස පෙව්වෙමි..මස්සිනාත් අක්කාත් බාසුත්...අහස දිහා බලාගෙන කට උඩට හරවගෙන

ඩෝං ඩෝං ඩෝං........

සාලාව කෑම්ප්පෙකේ ගින්නක්ලු...ආයුද ගබඩාවකලු

ඔත්තුව ලැබිනි.මස්සිනා කෑම්ප්පෙකේ  ඉඳන් ගෙදරට දුර කොච්චර දැයි ගණනය කිරීමට පටන් ගත්තේය.

ඒ අතර කරන්ට්ටෙක ආ නිසා මං රයිස් කුකර් එක ගැසීමට ගියෙමි.

ආපසු එන විට මස්සිනා ඕපා දූප බලං එන්ට පාරට ගොස්ය.බාසු හඞමින් සිටී

මේ මොකද?

“ඩෝං ඩෝං ඩෝං........“

ඒ නම් පෙරට වඩා සද්දයෙන්

මේ මොකද බාසුට්ටෝ...

“අනේ පුංචි මෙහෙට බෝම්ම ආවොත් ටෙඩියයි පෙත්තයි මැරෙයිද?ඊඊඊඊඊඊඊඊඊඊ

අපූරු කොළු පැංචා....තමනුත් මැරෙයි කියන එක අමතක කරපු අපූරුව ..

සාලාවෙ මිනිස්සු වගයක් පයිංම ඇවිත් පහල කඩේ ගාව ඉන්නවළු...පාරේ ගමන් ගත් අයෙක් වාර්තාව දුන්නේ නිවි සැනසිල්ලේය

පවු අනේ ...මොන ගිංදරකද ඉන්නව ඇත්තෙ...අපි එකඟ වීමු

බත් එක ඉදෙන්ට හැර පරණ බත් පිඟානක් බෙදා ගත් මං ගෙදර ආවේ දෝණීට කන්ට දීමටය..

දෝණී -අපේ බල්ලා...හරියටම කිවහොත් බැල්ලී(වසර හතරක අරගල නිම විය...අවසානයේ මට මගේම බල්ලෙකු හිමි විය)

බයික් පෝලිමක් හෝන් ගහගෙන පාරේ යයි

.යකෝ මුං සේරගෙම හෝන් හිරවෙලාද???....සුද්දා පාරට පැන්නේය...

ඒ වේගයෙන්ම ගෙට දිව්වේය..“කෝ මට ටී ෂර්ට් එකක්....බල්ලව ගන්න ..දං වැල දාන්න...අම්මලා කෝ...

මේ මොකදැයි... මම එලියට ආමි

“ඩෝං ඩෝං ඩෝං........“

හිටං ඉන් නැතුව ලෑස්ති වෙනව...මිනිස්සුන්ට අයින් වෙන්න කියලා...දුවමු කන්දට...

ඔහු බල්ලා කිහිලි ගන්නා ගත්තේය.මම දංවැල දැම්මෙමි...පූසා ආ ගිය අතක් නැත..ඔවුන්ද පවුලේ සාමාජිකයෝය..මරනය සඳහා අත හැර දමා යා නොහැක

අයියේ පූසා නෑ..

ඌ හොය හොයා ඉන්ඩ බෑ යමු යමු...

නැන්දම්මාත් මාමාණ්ඩියත් නැත.

මා පාර අද්දර හිට්ටවූ ඔහු “අයියලාට කියලා එන්නම් යැයි කියා පහලට දිව්වේය..

ඒ වෙලාවේ ත්‍රිවිල් එකක් අරං ආ සුදු පුතා..නගින්න නැන්දේ කී විට මම නැග්ගෙමි....මොහොතකින් සුද්දාද දුව ගෙන ඇවිත් මං ළගින් ඉඳ ගනු ඇත

.

“ඩෝං ඩෝං ඩෝං........“

හැමෝම තිරසාර ලෙස හැකි උපරිම වේගයෙන් ඉදිරියට ඇදෙති

මස්සිනා ෂර්ට් එකක්වත් නැතිව ඇවිත් රියදුරු අසුනේ වාඩි වුනේ බාසුත් කෙල්ලත් ඇදගෙනමය.නෑනා ටෙඩියා හරහට වඩාගෙනය...

බාසුගේ ඇස් වලින් කඳුළු බේරෙන්නේ ගිරවා ගැනීමට වෙලාවක් නැති වූ නිසාය

තවත් කවුද කවුදෝ තද බද වෙවී රිංගුවේය...10ක් පමණ තෙසක්රිය ඇතුලේය.

සුද්දාට තබා සුදුපුතාටවත් එහි ඉඩක් නැත

ආ...නැග්ගද?ඔහොම යං ..අපි එන්නං.... රිය ඉගිල්නි ..සුද්දා මඟය.

.

මගේ සැමියා මග දමා බළු මොටෙක් ආරක්සා කර ගන්ඩ මං ගමනේය....මා බැස්ස හොත් පයිං යන සුද්දාගේ ගමන් වේගය  හති අරින මා නිසා අඩු වීම අනතුරු දායකය.ඔහු රැක දෙන මෙන් මතක් වූ සියළු දෙවියන්ගෙන්ම ඉල්ලීමි.ඔහු මට කෙතරම් වටිනා වස්තුවක්ද,ඔහුගෙන් දුරස් වීම කෙතරම් වේදනාවක්දැයි මට මුල් වරට හැඟී ගියේ මෙහිදීය..

.පාර පුරා මිනිස්සුය..කෙතරම් හෝන් ගැහුවත් අයින්ද නොවේ

වාහන එන බවට ඔවුන් සංවේදී නැත. ඉදිරියට...වඩ වඩා ඉදිරියට...ඔවුන්ගේ එකම සිතිවිල්ල එය වන්නට ඇත.

සියල්ලොම උඩ බලාගෙනය.කොයි මොහොතේ හෝ කොහෙන් උන්ඩ කැබැල්ලක් ඒවිද?

පවුලේ ඉතිරි උදවිය අපිටත් කලින් පයින්ම ගමන් අරඹා ඇත.හිතට මද සැනසිල්ලකි....අපි ඔවුන් පසු කර ඉදිරියට ගියෙමු.

“ඩෝං ඩෝං ඩෝං........“

කන්ද සැබවින්ම කන්දකි...හිටගෙනම දනඉස හපන්ඩ හැකි තරම් ආනතියක් ඇත.

රිය මග දමා අපි පයින්ම ඉදිරියට දිව්වෙමු....

කොහේ යනවාද නොදනිමි.මම පෙර හැර සමග ඉදිරියටම ගියෙමි..

සෙනග පාරේ එන්ඩ බෑ...වාහනේ දාලා පයිංම දිවිව..ඒ යකඩ ගොඩ වගේද ළමයි ටික...කවුදෝ කියනු ඇසිනි..එකිනෙකාගේ මුහුණු නොපෙනෙන තරමටම අඳුර බලවත්ය

මේ සා කන්දක් මේ සා වේගයෙන් මේ සා බර බල්ලෙකුත් උස්සන් කිසි දාක තරණය කර නුපුරුදු මම නිරායාසයෙන් පවුලේ උදවියගෙන් පසු බැස්සෙමි....මා වට පිටේ ඇත්තේ නන්නාදුනන උදවියය.ඔවුන්ගේද මුහුනු දැක ගත නොහැක.

“බලන්න අක්කේ...අම්ම නැති දරුව..මාත් නැති වුනොත් මොනව වෙයිද?එකෙක් අඞයි..මම ඔහු නොහඳුනනමි...කුඩා දරුවෙක් ඔහුගේ කර තබාගෙන හති අරිමින් ඔහු දුවයි....

“මේ ආණ්ඩුව ආව දවසෙ ඉඳන් කරදරමයි...ඉස්සරලාම ඉඩෝරෙ...ඊළඟට ගං වතුර....දැං මේක...තුහ් නොදකිං

යුද්දයක් අස්සෙත් මහිංද මහත්තයගෙ ආණ්ඩුව මේක පරිස්සං කලා...මුංට මේ කාලෙවත් බෑ..... පිළිතුරු ලැබෙයි...

කඳු උඩ ඉන්න හොඳනෑ..මුවා වෙලා ඉන්ඩ ඕනෑ...එකෙක් කියයි..ඒත් කන්දට යන පිරිස සමඟ ඔහුත් උඩටම ඇදෙයි..

“මාව දාල උඹල පලයල්ලා“....ආච්චි කෙනෙක් අඩමින් කියයි.ඇය දෙපසින් අල්ලන් ඉන්න මුනුපුරාත් මිනිපිරිත්-ඔවුන්ට වයස අවුරුදු දහයක් පමනය- ඈ ඇදගෙන මෙන් එයි..පුංචි උන් හති දායි.අපහසුවෙන් හුස්ම ගයි...ඒත් නැවතීමක් නැත.

ඒ මදිවාට මද වැස්ස..කරුවර..වහින එකේ වැහැපංකො යකෝ පහුගිය දවස් වල වගේ දෙගොඩතලා යන්ඩ...අර ගින්න නිම්ලම යන්ඩ

.යන්නේ පාරකද කැලේකද නොහැගේ.ඉස්සරහ එකා යන පාරේ මාත් යමි

මම පසු පස හැරි හැරී  බලමි.සුද්දාගේ සෙවනැල්ලක් වත් නැත.

“ඩෝං ඩෝං ඩෝං........“තවමත් නොනැවතී ඇසෙයි

තව දුරටත් බල්ලා ඔසවන් යා නොහැක..මගේ හුස්ම හිරවෙයි...මගේ සැමියා ආ ගිය අතක් නැත...ඔහු ඉන්න දිහාට බෝම්බ කෑලි විසි වුනාද..ඔහුට තුවාල උනාද මම කිසිවක් නොදනිමි...ඔහු මා අසල උන්නා නං ඔහුත් මාත් මාරුවෙන් මාරුවට බල්ලා ඔසවාගෙන යමි.

අවසානයේ මස්සිනා මා සොයා ආවේය...වචන හොයා ගැනීමටත් බැරි තරමට විඩාපත් මම ඔහුට හිතෙන් බැන වැදුනෙමි.

“ළමයි දෙන්න පරිස්සං තැනකට එක්කං යන් නැතුව ආව මෙතන මාව හොයං

ඔහු බල්ලා ගත්තේය....අතර මැද ගෙයක අපි රැඳුනෙමු..

.

අපේ දරුවෝත් නෑනාත් සුරක්ෂිතව එහි වූහ

ටී.වී...එක දමලාය...

සිරස....

සුපර් ස්ටාර් අමතක කර සිද්දිය පිළිබඳ විස්තර විචාරයක් ගෙනෙයි.ගෙදර උදවිය තේ කොප්ප වතුර කෝප්ප අරගෙන ගෙය පුරා මිදුල පුරා පාර පුරා නොනවතින ගමනේය.

තවත් ගබඩාවත් තියනවළු...ආයෙත් කසුකුසු පැතිරෙයි...

අවසානෙයේ සුද්දාත් එතැනට ආවේ සීරිමක් වත් නැතුවය...

ඇතැම් පවුල් වල උදවිය මඟ හැරී ඇත..අම්මාත් තාත්තාත් මෙහි හිඳිද්දී දරු දෙදෙනෙක් කවුදෝ පිරිසක් සමඟ අවිස්සාවේල්ලටම පයින් ගොස්ය..

නෑනාගේ මොබයිලයා ඕල්වේස් වැඩය.

“ත්‍රිවිල් එකක් අරං ගෙන්ඩ ...අනේ පරිස්සං වෙන්ඩ...ළමයි පරිස්සං කර ගන්ඩ...ඇගේ අම්මා හඞයි.

මගේ චයිනීස් කටුව ගෙදර අමතක වීමත් ..ගං වතුර සමයේ අකුණක් වැදී අපේ මහගෙදර ටීවි එක පිච්චිමත් යන දෙකටම ස්තූති කරමින් සැනසුම් සුසුම් හෙලුවා පමණි.අම්මා නෑනාගේ මොබයිලයෙන් එබුනාය.කවුදෝ කේලමෙක් ඇය අවුස්සා ඇත...අප සියල්ලංම පණපිටින් බව මං කීමි

මෙහිදී  සිරස දෙරණ නාලිකා දෙකට විශේෂයෙන්ම ස්තූති කල යුතුය...ඔවුන් නිසි තොරතුරු අපට ලබා නොදුන්නා නං අප තීරණ ගන්නේ එහෙං මෙහෙං අහුලා ගන්නා ඔපා දූප මතය.එසේ නං අප කුමක් කරාවිද? රජයේ නාලිකා දෙකම නිදිගත් අයුරින් තමංගේ වැඩ සටහන් එලෙසම කරගෙන යද්දිත් අවධානමක් දරමින් නිවැරදි තොරතුරු අපට ලබා දුන් ඒ මාධ්‍ය වේදීන්ට අපගේ කෘතඥතාව හිමිවේ.

අවසානයේ අපි යලිත් ගෙදර ආවෙමු...ගමම පණ කඩං දිව්වාට එක උණ්ඩයක්වත් අහල පස් ගවුවක වැටී ඇති බවට තවමත් ආරංචියක් නැත.ගෙදර දමා ගිය පූසාත් ගිරවාත් ඇතුළුව සියල්ලෝම  සීරීමක් වත් නැතුවපණපිටිං සිටියහ.