Saturday, April 29, 2017

නැවත හමුවෙමු අපි!!!!!

දයාබර විචා තුමනි

එකපාරටම ඇත්තද කියල හිතාගන්නත් බෑ............

ඉස්සරලම මගේ බ්ලොගෙට එබිල අඩුපාඩු පෙන්නල දීපු ඔබ මේ වෙනකොට අපි අතර නෑ...

 2016 මාර්තු විසි හය වෙනිද නෙළුං යායෙ මැද්දෙ හුදකලාව ඉන්නකොට ළඟටම ඇවිත් තමංව අඳුන්නල දීපු ඔබ ඊලඟ නෙළුං යාය දවස උන්නෙ ලෙඩ ඇඳේ...

ඒත් කවුද  මෙහෙම  දෙයක් හිතුවෙ..අපි හිතුවෙ සනීප වෙලා 2018 නෙළුං යායෙදි හමුවෙමු කියල නේද

එදා ඔබ නෙළුං යායට ආවෙ මස්සිනාගෙ දේහය ගෙදර තිබියදි...

අද ගෙදර සාලෙ මැද තියෙන්නෙ ඔබේ දේහය..

බ්ලොග් ලෝකයේ පියවන්න නොහැකි හිස්තැනක් තියල ඔබ ගියා...

කමෙන්ට් ,පෝස්ට් හා එදා හමුවුන ඔබ අනිත් අයට නොව අනිත් අය හිනස්සා ඔවුන් සමඟ සිනාවෙන මනුශ්‍යෙයකු හැටියට මං හිතුව..

ඉතින් විචා තුමනි ..
ඔබ අපිට කලින් ගියා.....

එතැන කොතැන උනත් ඔබ අපි එන විට එය සිනාවෙන්ම පිරැනු ලස්සන තැනක් කර තිබෙනු නොඅනුමානයි..

සුභ ගමන් විචා තුමනි..

එතැනදී නැවත බ්ලොග් ඇතිව හෝ නැතිව යලිත් හමුවෙමු

Sunday, April 23, 2017

මගේ ජීවිතය පාට කල අය

මගේ ළමා විය විනාකිරි වැඩි වූ අච්චාරුවකි.කප්පරකට ආදරය හිතේ පුරෝගත්තත් මගේ යහපත තකා මා සිය දෑස් මානයෙන් ඈත් කර හැදීමට මගේ අම්මාටත් තාත්තාටත් සිදු වූයේ එකල අපේ ගමේ ප්‍රවාහන අපහසුතා ඒතරම් සුන්දර වූ නිසාය.ඒ නිසා මගේ මුළු ප්‍රාථමික පාසල් අවධියම ගෙවී ගියේ වෛවර්ණ පුද්ගලයන් අතරය..

දෑස් පියාගෙන ජීවිතය ඔස්සේ ආපස්සට යාමේදී මගේ ජීවිතය වර්ණ ගැන්වූ බොහෝ චරිත එකි නෙකා මතකය ඔස්සේ තාමත් හිතට රිංගා ගනී..නැත නැත....ඔවුන් හිත මතුපිටට පැමිනේ...ඒ ඔවුන්ගේ මතකය මගේ හිත පතුලේම  ආත්මයේ ගැඹුරේම සදහටම නිදන්ව ඇති නිසාය.ඒ මතකයන් සදහටම මගේ ජීවිතයේ කොටසත්ව ඇති නිසාය.

මගේ එක වසර ජීවිතය ගත වූයේ පියසීලි කිරිඅම්මා යටතේය.නීති ගරුක ගුරුවරියක් වූ ඇය මගෙන් බලාපොරොත්තු වූයේ පුංචි වැඩිහිටියෙක් වීම නිසා ඇයත් මාත් අතර නිරන්තර ගැටුම් ඇති විය.එකල මට ළමයෙකු වීමට බැරි වුවත් මගේම තාත්තාත් සමන් බාප්පාත් ඒ දරදඩු නීති රීති ජාලයේ සිදුරු තුලින් වරින් වර ලමාලෝකයේ සවාරි සඳහා මා රැගෙන ගියහ.

අනතුරුව දෙක තුන වසර වලදී මගේ ජීවිතය වෛවර්ණ මල් උයනක ගෙවී ගියේය.ඒ ධර්මා නැන්දා බාරයට මා පත්වීමත් සමඟය.අද සිටින මේ ලේඛිකාව හඳුනාගත්තේ ඇය විසින් වන අතර මතු පිපෙනු ඇති කැලෑ මල් සඳහා බීජයන් හිඳුවා පෝෂණය කලේත් ලෝකය සුන්දර  හා ආදරණීය බව මට ඒත්තු ගැන්වූයේත්, ඇයමයි.එකල මට සැබවින්ම ළමයෙකු වීමට හැකි විය.එකල මම නිතර ප්‍රීතියෙන් උන් නිදහස් මනසකින් යුත් ළමයෙකු ලෙස ජීවිතය ස්පර්ෂ කළෙමි.අනාගත සුභ සිහින දුටුවෙමි.

අනතුරුව එලඹියේ ජීවිතයේ කුණාටු සමයක් වන අතර ළමා සිත්වල අප්‍රසන්න මතකයන් වඩා තිරසරව තැන්පත් වන නිසාදෝ වසර දෙකක මතක සියල්ලන්ම අතරින් මගේ සිතේ තැන්පත්ව ඇත්තේ මේ මතක පමණමය

එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ මා බෝක්කු අසලින් යාමට බිය වීමය.මන්ද බෝක්කු යනු ජලය බැසයාමට නොව ළමයින් මරා සැඟවීමට සාදා ඇති දෙයක් බවට  සෑහෙන කාලයක් යනතුරු මා විශ්වාස කිරීමට පටන් ගැනීමයි.

කෙසේ වුවත් අතීත සවාරි වල මා වෛරකරන හා මඟහැර යාමට උත්සාහ කරන මෙම මතකයන් මාත්  අනෙත් අයත් බලාපොරොත්තු වූවාට වඩා හානියක් මගේ ජීවිතයට සිදුකල බව දැන් මට වටහා ගත හැක.
මම නිතර සිනාසෙන කටකාරිකගෙන්  ගොළු හදවතකට මාරු වීමි.ගේ පුරා වත්ත පුරා දුව පැන්න මම කාමරයේ බිත්ති හතරට සීමා වූ ලෝකයක් තනා ගතිමි.මගේ දෙමාපියන් හා ධර්ම නැන්දා මට විවර කර දුන් විසල් ලෝකය තුල තාප්පයක් බැඳගෙන කුඩා රාජධානියක් ගොඩ නගාගත් මම එහි සදාතනික හිරකාරයක් වීමි.පිටස්තර ආක්‍රමන සඳහා වහා කෝපාවිෂ්ටව යුද්ධ කිරීමට පෙළඹීමි.

මගේ පෞර්ෂය ,මගේ ප්‍රීතිය පමණක් නොව එකල මට මා පවා අහිමි වී ගියේය. මගේ දෙමාපියන්ගේ සෙවනේ  වසර හයක් ගත වුවද මට මා යලි සොයා ගත  නොහැකි වූ අතර ඒ සඳහා මට අවශ්‍යතාවයක්ද නොවීය.මගේ ජීවිතය මත්තේ අපිලිවෙලට හැළුන කළු තින්ත පැල්ලමක් වූ අතර එය විසින් සියළු වෛර්ණ අවස්ථාවන් බොඳ කර දමන ලදී



ජීවිතයේ ඇතැම් දොරවල් මට නොපෙනෙන මානයක වැසී තිබිනි.

හදිසියේම සාමාන්‍යෙපල ප්‍රතිපලත් සමඟම මගේ හුදෙකලා රාජධානීයේ තාප්ප ඉරිතලා ගියේය.ඇහැලියගොඩ මැදි විදුහලට ඇතුලත් වූ මම යලිත් අහිගුන්ටික ජීවිතයට පිලිපන්නෙමි.මෙවර තාත්තාගේ මවගේ මල්ලීගේ ගෙදරය.නෑකම එසේය.

නමුත් නෑකමට වඩා ඕනකම ලොකු වූවා සේ යලිත් මගේ ජීවිතයට ආවේ කුණාටුවකි.එය වඩා ආදරනීය වඩා මුදු කුණාටුවකි.

පෙර කුණාටුවෙන් ඇදවැටී මිය ගිය සියළු දෑ ඉවතට ගසා දැමූ කුණාටුවකි..හිරු එළිය දිලෙනු සඳහා අදුරු වලාකුළු මතක පලවා හැරි කුණාටුවකි.අවසානයේ මා තනාගත් හුදෙකලා රාජධානියේ තාප්පය සුනු විසුනු කර ලෝකයක ජීවිතයට මා තල්ලු කල කුණාටුවකි.ජීවිතයේ කුණාටු සමයන්ට මුහුන දෙනු වස් මා දෙපයින් සිටවා තැබූ කුණාටුවකි.

ඒ මගේ සීයාගේ බිරිඳයි.නෑකමට ඇය මගේ කිරිඅම්මා වන්නීය...


මම දෑස් පියා ගතිමි..අවුරුදු දහහතරක අතීතයට මතක පාවඩ ඔස්සේ ඇවිද යමි.සිත හිස් කර ගමි.ලිවිය යුතු කප්පරක දේ ගොනුකර ගත නොහැකිව වෙහෙසෙමි.මම වසර දෙකක් පුරා මෙය ලියමි ...මකමි...මකමි....ලියමි...අවසානයටම ලියුවත් මා ස්පර්ෂකල වටිනා යමක් අකුරු අතර මතු නොවූයේ යැයි විස්කෝප වෙමි...යලි මකමි...ආයෙත් ලියමි...

එකල නම් මට ඇය සාමාන්‍ය ගැහැණියකි..ආගන්තුකයෙකි....මගේ නොව වෙනත් දරු තිදෙනෙකුගේ මවකි.

නමුත් වසර දාහතරකට පසුව සිතා බලන කල ඈ මට මවකි.ගුරුවරියකි...විශ්ව විද්‍යාලයකි..සංග්‍රාහිකාවකි...අවසානයට ඈ මට මුළු ලෝකයකි.

ජීවිතය යනු මෙය යැයි ඇය මට දේශන පැවැත්වූ එක් දිනයක් වත් මගේ මතක අතරේ සොයා ගත නොහැක.ජීවිතයට ආදරය කරන්නේ කෙසේදැයි ඇය කවරදාකවත් මට විස්තර කලේ නැත.මනුශ්‍යා යනු මේ ආකාරයේ සතෙකැයි ඇය මට කවරදාකවත් ඇඳ පෙන් වූයේ නැත.යුවතියකගේ ගැහැණියකගේ වටිනාකම මේ යැයි මට කවරදාකවත් පංති පැවැතුවූයේ නැත.අනුන් වෙනුවෙන් කැපවීම් කල යුතුයැයි කවමදාකවත් කීවේත් නැත.ලෝකය ලස්සන බව කවදාවත් මවා පෙන්නුවේත් නැත.

නමුත් තම පංතියේ උන් සෙමින් මනස සංවර්ධනය වන දරැවන්ගේ හා අතීත ගම් මැදි හෑලි ගෙන හැර දක්වමින් ජීවිතය යනු කුමක්දැයි ඇයි මට නිහඩවම ඉගැන්නුවාය..අසල්වැසියන්ට සිසු දරුවන්ට හා මුළු ලෝකයටම ආදරය දක්වමින් ගෞරව කරමින් ජීවිතයට ආදරය කරන්නේ කෙසේදැයි කියා දුන්නාය.ඇගේ මාධ්‍ය වචන හෝ නර්මාලාප හෝ අයිසින් කරන ලද ආත්ම ප්‍රකාශන නොවීය.හුදෙක් ක්‍රියාවන්ම ,හුදෙක් අනෙක් උදවිය කෙරෙහි දක්වන ලද ආකල්පම පමණක් විය.

යලිත් මනුශ්‍යත්වය පිලිබඳ විශ්වාසය මා තුල ඇතිකිරීමට ඇය සමත් විය.ජීවිතය අභියෝගයක්ව බාර ගතයුතු බවත් ඇකිලී පැකිලී නොසිටිය යුතු බවත් නොපැවසූ ඈ මා සාහසික ලෙස ජීවිතය තුලට තල්ලු කලාය.ඒ දෙපයින් හිට ගත හැකි පරිදි මා ශක්තිමත් වීමට පෙර නම් නොවේ..

මලගිය සෙවනැලි අත හැර ජීවිතය අල්ලා ගතහැකි තවත් පොටක් ඈ මට සොයා දුන්නීය...අද සිටින මා මටම සොයා දුන්නී ඈය.

බහුතරයක්  ඥාතින්  මා දුටු සැනින්  කිටිකිටියේ මා තුරුළු කර සිප වැළඳ ගන්න විට මා තුල ඇතිවන්නේ නුරුස්සන බවකි.මක් නිසාද එය ප්‍රදර්ශනයක් විනා හදවතින්ම ගලන ඇල්මක් නොවන බැවිනි.

නමුත් ඇය දිදුලන දෑසින් මා දෙස බලා නගන එක් සිනාවක් මට කෝටියක් වටින්නේය.ඒ ඒ හිනාව තුල ඇගේ හිතේ මා වෙනුවෙන් ඇති සියළු හැඟීම්  ගැබ්ව ඇති බැවිනි.මේ ලිපියේද ඈ පිලිබඳ ලිවිය යුතු වැදගත්ම දේ ලියවී  නැති බව හැඟේ..

ඇය පිළිබඳ මා තුලවූ ආදරය භක්තිය ගෞරවය විස්වාසය කිසිදු භාෂාවක් තුලට ගොනු කල නොහැක.
ආදරණීය කිරි අම්මේ ,ඔබ මගේ ජීවිතයේ කෙබඳු වටිනා කොටසක් දැයි ඔබ අවබෝධ කරගෙන ඇති බව මට නිසැකය.නිතර හමු නොවුනත් කතා නොකලත් මගේ හදවතේ ගැඹුරුම තැන ඔබත් සිටින බව ඔබ දන්නව.
ආපසු ජීවත්වීමට මගේ ජීවිතය සොයා දුන්නාට ඔබට ස්තූතියි.කවදාවත් නොකීවට සැබවින්ම මම ඔබට මග හුඟක් ආදරෙයි..

වසර දාහතරකට පසුවත් ඔබ ගැන වූ ඒ මතකයන් ප්‍රදීපාගාරව මගේ ජීවිතයේ අඳුරු අහු මුළු එලිය කිරීමට සමත්ය.


මලානික සඳ පළුව
අඳුරු ලොව ඉරාගෙන
තරු අතර ඉඟිබිඟය දමාවී........
බොල්ව ගිය රළු පොළව
හිරු රැසින් දැවි දැවි
වසන්තය එන තුරා හිඳීවි....
දිනෙක මෙහෙවර අතර
තැලෙන සැනසෙන හිතට
පෙර කතා එකින් එක නැගේවී....
ඉපල් වුන ජීවිතය
සෙනෙහසේ දියවරින්
මල් පිබිද වූ හැටි හැඟේවී.....
මා ලැබූ අද දවස
නුඹ නෙතින් දුටු බව
මතකයන් නිතර තනි රකීවී....
ලෝකයට පිවිසෙන්න
දෙපා මත හිට ගන්න
දුන්න දිරි යලි යලිත් දැනේවී...
ගෙවී ගිය කාලයක
නොදුටු නොඇසුන නමුත්
ආගමක් සේ හිතේ ඉඳීවී....
දෙවන මවුතුමිය වී.
සසර සැරි සරන තුරු
නුඹෙ සුවඳ මගේ ළඟ රැදේවී....




Saturday, April 15, 2017

මං මිණි මරුවෙක්, නෑ ...නෑ අසාධාරණයට ලක්වෙච්ච අහිංසකයෙක් - හෘද සාක්ෂියේ හඞ

මම මිනී මරුවෙක්මි.

මට සමා වන්න..

මම ගිණි මද්දහනේ මං මාවත්  දිගේ ඇවිද යන කොට අයිස්පලමක් ලෙව කන්ඩ ලැබුනොත් මට ඒක එවෙලෙට දැනුනෙ අමෘත්තයක් වගේ...

ඒකෙ කොලේ මං මහ පාරෙ දැම්මෙ බෑක්කෙකට දැම්මොත් මාස ගානක් ඒක ඇතුලෙම රැඳිල තියන නිසා..ඊට වඩා ලේසියි එතැනම  විසි කරල දාන එක.බස්සෙකේදි කාපු රටකජු පොතු ,ටිපිටිප් බෑග් එහෙම එතනම දැම්මෙ  එව්ව ගෙදර ගෙනල්ල පුච්චන්න තිබුන කම්මැලි කමට.

 අද විසි කල යුතු දේ අදම විසි කරන්නයි පොතේ තියෙන්නෙ..

ඒකයි මං එහෙම කලේ.ඒත් මෙච්චර අපරාධයක් වෙයි කියල මං හීනෙන් වත් හිතුවෙ නෑ..

ඒක හංද අද පංසීයකට වැඩි පිරිසකට ගෙවල් දොරවල් අහිමි වෙලා

 .එකොලහකට විතර ජීවිතේ අහිමි වෙලා..

අනේ දෙවියනේ මට සමා වෙන්න

ජන්දෙදි තට්ටුමාරු ක්‍රමයට තාප්ප දිගේ ඇලවෙන පෝස්ටර් දිහා බලං උන්නෙ විනෝදෙන්.එයාලගෙ එක එක පණ්ඩිත පාඨ ඉස්පිලි පාපිලි එකතු කොරල අඩු කොරල විකුර්ති කරල යාළුවොක් එක්ක මං විනොද වුන තරං කියල නිම කරන්ඩ බෑ..

එව්ව කොහොම වුනත් වැඩි පුරම හීන පෙන්නපු එවුන් ට මං අකමැතියි කියල ඡන්ද පොලට ගිහින් වැරැද්දක් දාන්නත් මං අමතක කලේ නෑ.
.
මං හිතුව උන් පෙන්නපු හීන අපේ ඇස් පනා පිට හැබෑ වෙයි කියල.මිහිපිට සුවර්ගෙ මැවෙන දවසට ඇහැ අරින්නං කියල හොර නිංදක මං උන්නෙ..

ඒත් මං ඇහැරෙන කොට මං මිනී මරුවෙක් වෙලා..

මට පොරොංදු දුන්න උන් එක එකාට බෝලෙ පාස් කරනව...

 ඒත් උන් එකෙකුටවත් බැරි වෙලා කුණු කන්දක් විනාස කරල දාන්ඩ.
කුණුකන්ද අපේම උන් විනාස කරල දානකල්

 මං උන්ව විස්වාස කරල වැරදි දැම්මට මට මෙහෙම වෙලා මදි ...

මාව මිනී මරුවෙක් කරල මදි
-------------------------------------
නෑ..නෑ... මං වැරදි නෑ.

.මං මිනී මරුවෙකුත් නෙමෙයි...

මං සමාව ඉල්ලන්නෙත් නෑ

මං වැරදි අවබෝදෙක හිටපු මන්දබුද්ධිකයෙක්..

දැනුයි මගේ මොලේ පෑදුනේ...

මං සීනි බෝල කතා වලට රැවටුන අහිංසක පුංචි ළමයෙක්..

එයාල කියපු සුරංගනා කතා විස්වාස කරල ගමරාල වගේ අලියගෙ නැට්ටෙ එල්ලිලා දිවිය ලෝකෙ යන්ඩ බලං උන්න.

ඒත් අලියෙක් තියා කූඹියෙක්වත් මං ගාවට ආවෙ නෑ..වරෙං මගෙ නැට්ටෙ එල්ලිලා  දිවිය ලෝකෙ යන්ඩ කියල.

.ඉතිං ඒකට මං වැරදිද??

මමයි මෙතන අසධාරණයට ලක් වෙච්ච කෙනා.
.
ඇයි ඔයාල කුණු කන්ද යට හිටියෙ.ව

ර්ග මීටර් හැට පන්දාස් ගානක වර්ග පලයක් තියන අම්මට සිරි ලංකාවෙ වෙන තැනකට ගියේ නැත්තෙ..

ඔයාලට සියදිවි නසා ගන්න නේද උවමනා වුනේ.

.ඒක නීතියට පටහැනියි..ධර්මයටත් පටහැනියි...

බලධාරීනි මී තොට මුල්ල කුණු කන්ද යටට රිංගා සිය දිවි නා ගත් උන් හා ඊට උත්සහා දරා හොස්පිටිතාලයේ ලගින උන් වහා අත් අඩංගුවට ගනු...


(මී තොට මුල්ල කුණු කන්දෙන් හිරිහැරයට පත් උදවිය වෙනුවෙන් මගේ හදවතේ ගැඹුරිංම උපන් ශෝකය ප්‍රකාශ කරමි..උඹලාගේ කඳුලේ අළුත් අවුරුද්දු ප්‍රිතිය දියවී ගියේය..දැන් වත් අදාල බලධාරීන්ගේ ඇස් ඇරේවා!!අපේ කුණු අපිම විනාශ කරමු.එවිට අනුන් අපේ කුණු වලින් පීඩාවට පත්වෙනු නැත)



ඇන්ටි - අවුරුදු


මේසයක් උඩ පුටුවක් තබා හදපු පුංචි එවරස්ට් කන්ද ජීවිතාරක්ෂක කට්ටල නැතිවම තරනය කර දැකුළුමල් නෙලාපු,
රෙදි කෑල්ලක් නාහෙ බැඳ කටින් හුස්ම ගනිමින් අවුරුද්දක දූලි එක්කරාපු,
කැවුම් බදින ගමන් තාච්චිය ඉස්සරහට වී කැවුම් වලට වඩා මාව බැද ගත්තු
, කොකිස් අච්චුවෙන් ගැලවෙන් නැති කොට ඉරට්ටෙන් අනින කල යකා නැගපු,

                                                                අමුතු උත්සවයකි අවුරුද්ද



උදේ පාන්දර කිරිබත් කන්දක් කලින් කා දවසම නිදි කිරාපු,
පිච්චෙන හැම රතිඥ්ඥ කරලටම උඩ ගොස් බිම වැටී උණ ගැනුන බල්ලට සාත්තු සප්පායම් කොරාපු,
ටී වී කියවෙන අවුරුදු පඞි කතා අජීර්ණව වැසිකිලියේ ලැගපු,
හදපු කමට කැවුම් ගිල බර ගැන විස්කෝප වෙච්ච



                                        අමුතු විශ්ම ලන්තයකි අවුරුද්ද



 ටෙක්ස්ටයිල් සිටි වල ඇවිද හිත පුරවං සේල් වලින් ගත් රෙදි වලින් බෑගය පුරවාපු,
කලින් හම්බුන අප්‍රෙල් පඩියත් ඉවර කර ඉතිරි මාස බාගේ ගැන හිතමින් නිදි වරාපු
                                                          ලබන මැයි වෙන කං පණ ගැට ගහගන්න දුෂ්කර ක්‍රියා ප්ලෑන් කොරාපු
                                                            කැඳ බේරා ගැනීමට ගොස් රැවුල කපා දමාපු

                                       මහා තොවිලයකි අවුරුද්ද


රතට රතේ එරබදු ඇහැට දකින්නට නැති,
පැණිපි රී එල්ලෙන පලතුරු කඩා කටට දාගන්ට වෙලාවක් නැති,
අවුරුදු උත්සව සද්දෙට පොතක් පතක් වත් කියවගනු බැරි...
මියුෂිකල් ෂෝ වල සද්දෙන් රෑටත් නිදාගනු

බැරි මහා කරදරයකි අවුරුද්ද


රට බීම සමඟ පාර දිගේ ගලන කුණු හරුප කෙලවරක් නැති,
ටවුමේ සේල් වන අවුරුද්ද ගෙදරට ගන්න වත්කමකුත් නැති,
හවසට කඩන් පයින වහින මුරුගසන් වරුසාවට මුවා වෙන්ට ගෙයත් ඉඩ මදි
හෙන එන නෑයින්ට සලකන්නෙ කෝමද හිතේ සාමයක් නැති


                                                මහා වදයකි අවුරුද්ද

අනේ නේනවානං ලබන අවුරුද්දෙවත් අවුරුදු

Friday, April 7, 2017

සල්ලි වලට විකුනන උපාධි හා පිං තකා දෙනු ලබන උපාධි


මට රජයේ විශ්වවිද්‍යාලයකට ඇතුලත් වීමට ලකුණු මදි විය.තැන්පත් කොට තබන ලද මහා ධනයක් නැති අම්මාට තාත්තාට තවත් අවුරුද්දකට මගේ බර පැටවීමට නොසිතුනාට වඩා ගෙදර ඉඳන් ගිරි දුර්ග වන දුර්ග ජල දුර්ග පසු කරමින් පංතියාම මට පත්තියං වුනේ නැත.ඒ නිසා ඒ ලෙවල් වලින් ඉවත්ව දෙහිවල උසස් තාක්ෂන ආයතනයේ උසස් ජාතික කලමනාකරන ඩිප්ලෝමාවට බැඳුනෙමි..අනතුරුව ඩිප්ලෝමාවකට වඩා වටිනාකමින් යුතු යැයි සිතූ නිසා ජයවර්ධනපුර විශ්ව විද්‍යාලයේ විද්‍යාවේදී ව්‍යාපාර පරිපාලන (සාමාන්‍ය )උපාධිය ලබා  ඒ සහතිකය මත පළාත් සභා පාසලක ව්‍යාපාර අධ්‍යයන ගුරුවරියක වශයෙන් ශ්‍රී ලංකා ගුරු සේවයේ 3 -1 (අ) පංතියට පත්වීමක් ලදිමි.

ඔවු ඉතින් මගේ එක බාහිර උපාධියකි...

මගේ පැටිකිරිය දිග අරින්නේ මොකදැයි ඔබට සිතෙනු ඇත.

මේ සඳහා  පසුබිම් වූයේ ගුරු විවේකාගාරයේ ඇතිවූ සුහද වලියකි.පුංචි වාදයකි.එය සිදුවූයේ  මිතුරු ගුරුවරියක් සමඟ වුවත් ඉන් අප අමනාප නොවූ බව වෙසෙසින්ම ලියා තැබිය යුතුය.අප ගැටිය යුත්තේ අදහස් සමඟ විනා මිනිසුන් සමඟ නොවන බව අප දෙදෙනාම දනිමු.

දරුවන් ඉදිරියේ විනා “නෝ කතා නෝ සිනා“වත නොකඩන මගේ මාධ්‍ය හඞ නොවේ.අකුරුය.එබැවින් මම මගේ දර්ශනය ඇයට මෙසේ කියන ගමන් මම වැරදිදැයි ඔබෙන් විමසමි.

ඇය කියන්නේ අභ්‍යන්තර උපාධියට “මාර “වටිනාකමක්  දිය යුතු බවය.උසස් පෙල විභාගයෙන්  සමත්ව “ස්පිරිට්“ මොල ටික කැම්පස් යනු ඇති අතර ඉතිරි රොඩු සල්ලි දී උපාධි මිලදී ගනී.

කැම්පස් එකට යන කෙනා මාරම වැඩ්ඩෙකි.එහි උප  සංස්කෘතිය ඊට ත් වඩා “මාරය“.එහිදී ලබා ගන්නේ රත්තරං වටිනා අත්දැකීම්ය.එබඳු රත්තරං අත්දැකීම් කැම්පස් නොගිය එකාට නැත.කැම්පස් ගිය එකාට වෘත්තීය ලෝකයේ වැඩි වටිනාකමක් හිමිවිය යුතුය.රජයේ රස්සා ගෙඩි පිටිංම පිදය යුතුය

කොළඹ පේරා කැම්පස් වල උගන්නන අද්‍යාපනවේදී උපාධිය විවෘත විශ්වවිද්‍යාලයේ සල්ලි වලට අලෙවි කිරීම වැරදිය.“ස්පිරිට්“මොල නැති වුන් ගුරුවරු උනාම ළමයිගේ අධ්‍යාපනය කාබාසිනියා වෙනවාය.සයිටම් කාරයෝ එල්ලුං ගස් යැවිය යුතුය

රස්සා දීමේදී ඉස්සරලාම කැම්පස් ගිය උන්ට රස්සා දී ඉතිරි වෙන රොඩු බොඩු වලට අහු මුව වලින් සූරා ගත් රොඩු බොඩු රස්සා දිය යුතුය.

මෙවුවා ගඟේ මාළු මගේ ඇඟේ නටන සයිස් එකේ අවකැපෙන අදහස්ය

මා මෙහි කැම්පස් පොරවල් ලෙස හඳුන්වන්නේ  නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් සෙවන ලබා රාජ්‍ය විශ්ව විද්‍යාල වල නොමිලේ ඉගෙන ගෙන උපාධි ලබාගත් අය ගැනය.

.
උන්දෙලා ගැන මගේ කිසිඳු ඉරිසියාවක් තරහක් මරහක් නැත්තේය.අවුරුදු 13ක කැපකිරීම් නිදිවැරීම් වල අග්‍ර ඵලය ලබා ගත් උන්ට මම සිරස නමා රෙස්පෙක්ට් කරමි.දහසක් ආර්ථික ප්‍රශ්න තව තව හදා ගන්නා ප්‍රශ්නත් මැද උපාධිය ලබා ගොඩ ගිය එකට ඊට වඩා රෙස්පෙක්ට් කරමි

උන් ඔය මවා පෙන්වන තරම් සුපිරි වූවා හෝ නොවූවා මට පාං නැත. 

එහෙත් මට ඇති අවුල නම් තමං සුපිරිය අනුන් රොඩුය යන අදහසයි.

“ එස්“ තුනක් ඇති ඕනෑම ගස් ගෙම්බෙකුට සරසවි වරම් ලැබිමට සුදුසුකම් ඇතැයි ලියැවිල්ලකින්ම සහතික කර දෙන්නේය .අපි එයට රිසාල්ට් ෂීට් එක යැයි කියමු.ඉතින් එසේ නම් ඔවුන් රොඩු බොඩු බවට හැරෙන්නේ ඇයි.

අංක එක - ලංකාවේ විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතියේ ඇති අඩුපාඩුයි.සුදුසුකම් ලබන හැම දෙනාටම ඇතුලත් විය හැකි පරිදි ඒවායේ සම්පත් නැත.

එම නිසා තරඟ විභාගයකින් වැඩිම ලකුණු ලබාගත් උදවිය විසිපන්දහසක් පමණ ඇතුලට දාගෙන ලක්ෂ කීපයක් සමාජයට විසි කර දමනු ලබයි.ඉතින් උන් වටින්නේ නැද්ද..රොඩුද?උන්ගෙන් රටට ජාතියට ප්‍රයෝජනයක් ගැනීමට උවමනාවක් නැත්ද?උන් කහල ගොඩට විසිකිරීම හෝ ගොඩ ගසා පුළුස්සා දැමීමද කලයුතු දෙය

සාමාන්‍යෙයන් උසස් පෙල විෂය ධාරා තෝරා ගනු ලබන්නේ සාමාන්‍ය පෙල ප්‍රතිඵල අනුවය.

හොඳම රිසාල්ට් ඇති උන්  සයන්ස්  මැත්ස් කරන අතර ඊලඟ උන් ටෙක් කොමස් ආට් තෝරා ගනු ලබයි.(මා මේ කතාකරන්නේ බහුතර ළමයි ගැනය.ඒ 9 තියාගෙන ආර්ට් කරන උන්ද ඕනා තරම් ඇත.)

එතැන ඒ 9 අරං සයන්ස් කරපු එකා ෆේල්ව මහා සංස්කෘතිය මැද්දට විසිවෙද්දී,ඒ 2-3 අරං ආර්ට් කරපු එකා කැම්පස් උප සංස්කෘතියේ සෙවනට තුරුල් කර ගන්නා අවස්ථා ඕනා තරම් ඇත.

මන්ද සයන්ස් හා මැත්ස් විෂයන් සාපෙක්ෂව සිරාවටම ඇඩ්වාන්ස් බව ප්‍රායෝගිකව හිතනා ඕනෑම එකෙකුට සිතෙනු ඇති බැවිනි.

එතැනදී මට මතුවන ප්‍රශ්න දෙකකි.

1.       සාමාන්‍යෙපලදී ඒ 9ක් අරං පොර වුන එකා ඊට අවුරුදු  2ක් යනකොට රොඩ්ඩක් වන්නේ කෙසේද

2.       එතකොට පොරවල් තෝරන මෙසිරිලක ඇති එකම මිනුම් දන්ඩ උසස්පෙල විභාගය පමණක්මද
ඉතින් තෝරාගන්නා මහා ගුණ ඇති ස්පිරිට් “වලට නොමිලේම අධ්‍යාපනය ලැබේ..හරි උන්ගේ කැපවීම සමඟ එක්වුන වාසනාව.ඒකට අපි ඉරිසියා කල යුතු නොවේ...

ඒත් උපාධි ලැබිය හැක්කේ උන්ට විතරද???එතකොට අධ්‍යාපනය අයිති උන්දැලාට විතරක්ද?ඒක උන් අම්මලා අප්පලාගේ බූදලයක්ද?

අනිත් සේරටම අධ්‍යාපනය අකැපද?

මට ඇති ප්‍රශ්නය එයයි..

ඔවුන් තෝරාගෙන නොමිලේ අධ්‍යාපනය දිම හරිය...කිසිඳු තර්කයක් නැත.ඒත් අන් උදවියටත් අධ්‍යාපන අයිතිය ලැබිය යුතුය.පැය තුනේ ප්‍රශ්නපත්‍ර තුනකින් අවුරුදු හැට හැත්තෑවක මුළු ජීවිතේම තීරණය කිරීම තරම් විහිළුවක් තවත් තියේද?

ඔවු ඔවුන්ට තවත් අවස්ථාවක් ලැබිය යුතුය.

කලයුත්තේ ඔවුන් රොඩු බොඩු ලෙස විසි කිරීම නොව ඔවුන්ටත් වටිනාකම් එකතුකර ගැනීමට අවස්ථා ඇති කිරීමය.අභ්‍යන්තරව උපාධි දීමට තරම් සම්පත් රටේ නැත්තං ඒ අධ්‍යාපනය වෙනත් ක්‍රමයකින් ලබා ගැනීමට  අවස්ථා සැලසිය යුතුය.

ඒවායේ ප්‍රමිතිය ගැන වගකිව යුතු පාර්ශව වෙනමම ඇත.ඒකට බාහිර උපාධි ධාරීන් පලි නැත.

නිදහස් අධ්‍යාපන අයිතිය“ රැක ගැනීමට පෙර “සැමට අධ්‍යාපන අයිතිය“ රැක ගැනීම වැදගත්ය

හරිනං අන්තරේ පිකට් කල යුත්තේ“ සයිටමයට ප්‍රමිතියක් හදනු..බාහිර  උපාධි වල ගුනාත්මක බව වැඩි කරනු“ යන සටන් පාඨ අතේ දරාගෙන විනා ඒවා “තහනම් කරනු“ කියා නොවේ..

වෙළඳ පල යම් භාණ්ඩයක් සුලභ නං එහි වටිනාකම පහල බහින බව ඒනෑම අයෙකු දනී.සමාජවාදී සටන්පාඨ දෙසුවත් මේ උදවිය සිතනුයේ ද මේ “වෙළඳපල තියරියට“ අනුවය.

තමන් ලක්ස කීපයකින් විසි දහසකට පමණ අයත් නං එහි දී තමන්ට වටිනාකම වැඩිය.නමුත් ලක්ෂ දෙක තුනකින් එකෙක් නං කවුරුවත් ගනන්ගන්නේ නැත.

බහුතරයක් සයිටමයට හා බාහිර උපාධි වලට බාල්දි පෙරලන්නේ මේ පොර මානසිකත්වයට කෙල වෙතැයි බියෙනි.

ඔවුන් මවා පෙන්වන්නේ කැම්පස් උප සංස්කෘතිය නිසා ඔවුන් මනා ලෙස හික්මී ඇති බවත් අන් අයට එම වාසිය නැති බවත්ය.එහි බස රැස වෙනස් බවත් එය ඉතා වටින බවත්ය.මම මෙසේ කියමි.වැද්දන්ටත් දකුනටත් අනන්‍ය බසක් ඇතිවා මෙන්ම පාතාලයටද වෙන් වූ වෙනම වචන සෙට් එකක් ඇත.

ඔවු ඕනෑම සංස්කෘතියක හර පද්ධතීන් ඇත.උන් උන් විසින්ම වියා ගන්නා උප සංස්කෘතිය නම් රත්තරං කූඩුවක  දැල් අතරිනි වසර හතරක් ලෝකය දෙස බලා ඇත්තේ.

බාහිර උපාධි දාරින් සෘජුවම මහා සංස්කෘතිය හා මිශ්‍ර වන අතර  අර අත් දැකීම් නොලදත් වඩා ප්‍රායෝගික ලෝකයක් දකී. විෂමාකාර විවිධාකාර පුද්ගලයන් හා ගැටේ.බාහිර උපාධි ධාරීන් අභ්‍යන්තර උපාධිධාරීන්ට වඩා වසර ක් හෝ 4ක් වැඩිපුර කාලයක් මහා සමාජයෙන් රැග් වේ.තව ඉගෙන ගෙන වටිනාකමක් එකතු කර ගන්ඩ,එදා වේල හොයා ගන්ඩ ඔවුන් කන්නේ පට්ටම රැග් එකකි.මාර රැග් එක ඒක විනා කැම්පස් එක තුල ජේෂ්ඨයන් දෙන එක නොවේ.

මට තාමත් හිතාගන්ඩ බැරි දේ නං ඔවුන් තමංට රස්සා සපයා දී ම රජයේ වගකීමක් බව හිතං ඉන්නේ ඇයිද  කියාය.අවුරුදු 4ක් නොමිලේ ඉගැන්නුවා මදිවට තව රස්සාවලුත් හොයලම  දියල්ලකො...

අනෙක අභ්‍යන්තර හෝ බාහිර වේවා උපාධි සහතිකය මහා බක්කක් ලෙස මම නොදකිමි.උපාධි ලැබූ බහුතරයක්  ඒකත් කර පින්නාගෙන රස්සාවල් ඉල්ලාගෙන යන්නේ කා ළඟටද?එක්කෝ සාමාන්‍ය පෙල අසමත්ව පාසලෙන් ඉවත් වූ එකෙක් ආරම්භ කර පවත්වාගෙන යන ආයතනයක විය හැක.නැත්තං කතාවට කියන විදියට අට පාස් නැති දේස පාළුවෙක් ලඟටය.

නොමිලේ හො සල්ලි වලට හෝ මොකා වුනත් හරි දේ හරියට ඉගෙන ගත්තා නං ඒ ඉගනගත් දෙයෙහි වටිනාකම ඌට ලැබිය යුතුම බව මම තරයේ විස්වාස කරමි.

අනෙක අධ්‍යාපනය යනු නොරිදවා නොරිදවී ජීවත්වීමේ කලාව ප්‍රගුන කිරිම බැව් මම තරයේ විස්වාස කරමි.
මිනීමරන MBBS ලා හෝ ගැහැනුන් දූසනය කරන BA ,ලා හෝ මූල්‍ය වංචා සිදුකරන B Com ලා ගෙන් ලෝකෙට වැඩක් නැත.ඊට වඩා සති පොලේ මුට්ට කර ගහන එක නම්බුකාරය.ඒකට සහතික ෆයිල් මිටි පිටින් ඕනා නැත.

එබැවින් ඉගෙනීම යනු ජීවත් වීමට පුරුදු පුහුණු වීමයි.ලෝකය වඩා ලස්සන තැනක් කරන අයුරු පුහුණු වීමයි.
අප ඉගෙන ගත යුත්තේ දුකින් ඉන්න අයට හිනාවක් තිලින කරන ආකාරයයි.කඳුළු පිසින ආකාරයයි.
ඉගෙන ගන්නා දෙයට සමාජය ඉදිරියේ මූල්‍ය හා සමාජීය වටිනාකමක් හිමිවිය යුතු බව සැබැවි.නමුත් ඒ සහතිකය නිසා තමන් ස්වර්ගයට යාමට තෝරා ගත් අති විශේෂ අයිතිවාසිකම් ඇති උන් සේ නොසිතිය යුතුය.තමාට අන් අයට සාපේක්සව වැඩි අවස්ථාවක් ලද බව පමණක් සිතිය යුතුය.

අනෙක මුදල් ගෙවා ඉගෙන ගන්න උන් ඉගෙන ගන්නේ තමන්ගේම මුදල් වියදම් කරගෙනය.

ඔවුන් ඉගෙන ඇත්තේ මුදල් ගෙවා ඉගන ගන්නවුන් ඇතුළු අනෙත් උන්  ගෙවන බඳු මුදල් වියදං කරගෙනය.ඒ විදියට බැළුවොත් එය පිනට කා දානය දුන්න එකාටම  දත නියවීමක් බඳුය.ඒ කියන්නේ මෙව්වා සල්ලි ගෙවා හරි හම්බ කරගන්නා උපාධි වන අතර අරෙව්වා පිං තකා ප්‍රදානය කරන උපාධි වන්නේය....

මම තරයේ කියමි..නොමිලේ හෝ වේවා සල්ලී ගෙවා හෝ වේවා  එකෙක් හරි දෙයක් හරියට  උගත්තා නං ඒ උගත් දෙයේ සමාජීය හා ආර්ථික වටිනාකම ඌට ලැබිය යුතුමය.

අනෙක සුපිරිම මොල යනු උපාධිය ලබන උදවිය නොවන බව මම කියමි.ඔවුන්ගෙන් වැඩි හරිය සුපිරිම ගිරව්ය.සුපිරිම මොල ශිෂ්‍යත්වයේදී සා/පෙ දී ඉවතට හලන අධ්‍යාපන ක්‍රමයකි අපට තවමත් උරුමව ඇත්තේ.නිදහසේ හිතන එකා...අළුත් දෙයක් තතන්ට උත්සහකරන එකා එක වරක් ඉන් ෆේල් වෙද්දී ඌට තව අවස්තාවක් නොදී මැට්ටෙකු ලෙස ලේබල් කිරීම අද්‍යාපන ක්‍රමයේ සිරිතයි

ඉගනීම යනු ජීවිත්වීමට  පුහුණු වීම විනා වෙන කිසිවක් නොවේ...ඉගනීමෙන් මිනිසාට වටිනාකමක් එක්විය යුතුය.ඉගනගත් දෙයෙහි නම්බුව ඉගෙනගත් එකාට ලැබිය යුතුය.

නමුත් ඌ අනිත් උන් ඉදිරියේ මාර සුපිරි චරිතයක් රඟයි නං තමං තරං උගත් නැති යැයි සිතන උන්ට මහන්තත්ත කම් පෙන්වමින් සුපර් මෑන්ගේ චරිතය ඇක්ට් කර උන්ට හීන මානයක් ඇති කිරීමට කැසකවයි නම් අනිවා එහෙව්  එකෙක් ලෝකය ඉදිරියේ නිකංම මිස්ට බීන් කෙනෙකු වනු ඇත

මම නැවත නැවතත් තරයේම කියමි.පිනට හො සල්ලි වලට හෝ ඉගෙන ගත් දෙය ඉගෙන ගත්තාමය.එහි  වටිනාකම ද එමමය.එසේමය